Eenzaamheid, kwetsbaarheid en hoop in Merel

Merel woont samen met haar moeder: een hardwerkende, sterke vrouw. Een vader is er niet, nooit geweest, want haar moeder wilde een kind en geen man. Ze is dus naar een spermabank gegaan om dat te bewerkstelligen. Merel en haar moeder hebben een sterke band en zijn veel samen. Om eerlijk te zijn heeft Merel ook niet echt iemand anders. De tijd op school zit ze uit, ze praat met niemand en als het haar even te veel wordt allemaal droomt ze over vliegen. De kantine vermijdt ze, maar in de pauzes kan ze gelukkig naar mevrouw Wexler in de bibliotheek gaan. Daar kan ze rustig lezen, want dat is iets wat ze erg graag doet.

Als mevrouw Wexler onverwacht overlijdt, stort Merels wereld in. Ze gaat naar het dak van de school. Maar niet om zelfmoord te plegen, zoals iedereen denkt. Wat ze daar precies deed kan ze aan niemand vertellen, niemand zal begrijpen dat ze alleen maar even weg wilde uit de verschrikkelijke situatie die school voor haar is geworden. En dus zegt ze niets. Ook niet tegen haar therapeut dokter Katz, waar ze na het incident op het dak verplicht naartoe moet.

De eerste sessies bij dokter Katz zegt Merel bijna niets, want als ze vertelt waarom ze op het dak stond, zullen ze haar vast voor gek verklaren. Ze staart naar buiten, naar de vogels die langs vliegen. Na een paar sessies gooit dokter Katz het over een andere boeg. Terwijl ze muziek opzet en Merel een notitieboekje geeft om op te schrijven wat ze maar wil, komen er bij Merel dingen los. De muziek helpt Merel om zich meer open te stellen, meer te voelen en haar angsten te delen. Muziek begint een grote rol te spelen in haar leven.

Met Merel heeft Sarah Moon een prachtig kwetsbaar verhaal geschreven over een meisje dat zich eenzaam voelt en in eerste instantie liever ontsnapt aan dat wat er in haar omgeving gebeurt, dan dat ze het ondergaat. Merel durft niet te delen wat er in haar omgaat en wat ze voelt, omdat ze bang is dat ze compleet gestoord overkomt. Maar als ze langzaam maar zeker begint te onthullen wat er speelt en dokter Katz haar niet direct weer laat opnemen, groeit haar vertrouwen. Ze ontdekt meer en meer wie ze is en wat ze wil.

Dit verhaal gaat over de ontwikkeling die Merel doormaakt, wat ze leert, hoe ze zich voelt en hoe ze daarmee leert omgaan. Het verhaal wordt vanuit het perspectief van Merel verteld, waarbij er voldoende vaart in het verhaal zit en Merel met humor over haar scherpe observaties vertelt. Hierdoor kun je je gemakkelijk verplaatsen in de hoofdpersoon. Dit kan er bij leerlingen die zich goed in een ander kunnen verplaatsen voor zorgen dat zij meevoelen met Merel, en dat is niet altijd makkelijk doordat Merel een heftige tijd doormaakt. Tegelijkertijd is het een boek dat leerlingen die zich soms net zo kunnen voelen als Merel hoop kan geven, het leert ze dat praten over de dingen waar ze mee worstelen echt helpt en dat ze er niet alleen voor staan.

Wat tot slot een bijzonder fijn onderdeel van het verhaal is, is dat Merel een donkere huidskleur heeft. Dit speelt, op een klein deel in het verhaal na, geen grote rol voor wat Merel doormaakt, maar zorgt wel voor een betere representatie van diversiteit in de literatuur.